Vergeef me het feit dat ik geen goede alliteratie vond in het Vlaams om de titel van deze blog post te vertalen. De muzieksectie van deze blog mag dan al een tijdje online staan, ik maakte er pas recent een eerste post in. Vandaag voeg ik er eentje toe om te laten weten dat er meer volgt in de toekomst en geef ik een eerste voorbeeld van platen waar ik wat meer over wil vertellen. Het is misschien opgevallen dat ik dit bericht ook onder de burnout blues sectie gepost heb, omdat platen ook een belangrijke rol gespeeld hebben voor mij om trager te gaan leven. Naast mijn professionele leven was ook mijn privéleven vaak te druk in de afgelopen jaren.
De jongeren onder u (en ja, de ouderen ook vermoed ik) gebruiken tegenwoordig vaak Spotify of andere streaming bronnen voor jullie muzikale vermaak. Hoewel ik het brede aanbod van deze diensten fantastisch vind kan ik er niet aan doen dat ik zelf toch graag een fysieke plaat in mijn handen heb. De afmetingen, de hoes, de coverart, het voelt allemaal zo goed om vast te nemen en te bekijken. De imperfecties omwille van stof, kleinere krasjes of oppervlakteruis dragen allemaal bij tot de gehele ervaring. Je houdt geschiedenis in je handen als je platen vasthoudt, en ze zijn dynamischer dan je zou denken! Maar moest je je toch afvragen waarom ik groot muziekliefhebber ben en toch geen Spotify gebruik? Mijn Spotify is mijn platenverzameling, die op vandaag uit meer dan 750 platen bestaat, allemaal verzameld in de afgelopen 2 jaar. Dat komt min of meer neer op een plaat per dag. Dat is veel om te ontdekken en te herbeluisteren.
Naar mijn bescheiden mening begint het er stilaan indrukwekkend uit te zien. Dit moeten een kleine 700 platen zijn die reeds getest werden en hun plaatsje in mijn verzameling voor de nabije en verre toekomst verdiend hebben. Het gaat van Abba tot ZZ top, van John Denver tot Black Sabbath, van Led Zeppelin tot Motörhead, van Tom Jones tot Kyuss en dan terug tot The Beatles. U snapt het punt al, ik kan nog een tijdje doorgaan. Ik wou gewoon maar aangeven dat ik over deze artiesten mogelijk nog wel eens post in de toekomst. Ik plan om verschillende soorten van blogt te posten in de muziek sectie, en deze eindigt met een voorbeeld van mijn verzameling van Creedence Clearwater Revival platen. Dit is één van de artiesten waar ik het volledig repertoire aan studio albums in mijn verzameling heb. Daarnaast plan ik ook om af en toe te berichten over artiesten die ik per toeval ontdek en die me in aangename zin weten te verrassen. Ik heb er zo al velen ontdekt de afgelopen jaren door een beetje willekeurig platen mee te nemen uit tweedehandswinkels, garageverkopen en rommelmarkten. Het is zoals één van mijn grootste idolen aller tijden, Lemmy Kilmister op het legendarische Ace Of Spades album zei, “The Chase Is Better Than The Catch”. Oké, hij had het over een ander type prooi hier, maar het is eveneens een waarheid als een koe als het op platen verzamelen aankomt. Het is gewoon super fijn om door die dozen te snuisteren en op iets fantastisch uit te komen!
Je vraagt je misschien af hoe zoveel platen beluisteren ontspannend kan werken voor mij. En toegegeven, als ik ergens mee begin dan laat ik me er soms wel een beetje hard in gaan. Maar voor mij is platen beluisteren iets heel ontspannends. Gewoon een plaatje opleggen, “lay back and enjoy the melodies”, zoals Offspring het ooit zei. Op de foto hiernaast zie je links de stapel inkomende platen en aan de rechterkant de stapels uitgaande LP’s en singles. Deze laatste platen zijn beschikbaar voor verkoop/ruilen en werden allemaal getest. De stapel binnenkomende platen moet nog verder getest worden, aangezien er de jongste maand meer dan 100 platen zijn binnengekomen. De plaat bovenaan ligt klaar om getest te worden en dan naar de rechtste stapel te verhuizen, aangezien ik deze dubbel heb. Je kan de lijst van uitgaande platen terugvinden op mijn platenverzameling pagina.
Maar goed, het is tijd voor de eerste platen review in deze blog! Wie beter om mee te starten dan Creedence Clearwater Revival? Omdat ze legendarisch zijn, omdat ze brilliant zijn, omdat ze instant geluk afleveren! Eenderwelke dag waarop ik met wat minder voel zet ik een plaat van CCR op en ik voel me meteen beter en gelukkiger! Er zijn wel meerdere bands die me kunnen opbeuren, maar ik denk niet dat er eentje is die het beter doet dan CCR. Waarom? Omdat het swingt als een tiet! (Vergeef me de uitdrukking, het meest politiek correcte dat ik kan verzinnen is: omdat het swingt als een tiet!)
Ik wou ook met deze van start gaan omdat ik gisteren mijn verzameling studio albums van Creedence vervolledigd heb, zoals je kan zien op de foto hieronder. Het gaat om 7 studio albums en een verzamelaar op dubbel LP met hun grootste hits. Ik kan ook al verklappen dat ik de volledige verzameling heb van een aantal andere bands, die ik in de toekomst ook zal posten. Het gaat onder meer om stoner rock legende Kyuss en het machtige Led Zeppelin en nog anderen…
| Artiest: | Creedence Clearwater Revival |
| Periode: | 1967-1972 |
| Leden: | John Fogerty (lead zang, lead gitaar) Tom Fogerty (ritme gitaar) Stu Cook (bass) Doug Clifford (drums) |
| Studio albums: | Creedence Clearwater Revival (1968) Bayou Country (1969) Green River (1969) Willy and The Poor Boys (1969) Cosmo’s Factory (1970) Pendulum (1970) Mardi Grass (1972) |
| Staat naast: | Special Touch (Crackin’) (links) Whistling Down The Wire (Crosby & Nash) (rechts) |
| Waarde (2022-08-28): | 41 / 87 / 257 EUR (minimum / median / maximum prijs) |
Men zou kunnen zeggen dat Creedence “van voor mijn tijd” is, en dat is zeker waar. Desalniettemin behoort bij mijn generatie en de generaties ouder dan mij tot het collectieve geheugen, en dat zou eigenlijk ook het geval mogen zijn voor de jongere generaties. Je denkt misschien bij jezelf, hé, ik ken niet heel veel CCR liedjes. Ik maakte diezelfde inschattingsfout ook tot ik het dubbel album “Chronicle” aan mijn nog prille collectie toevoegde. Het bleek immers dat ik 15 van die 20 beste songs reeds kende! Ik besefte al snel dat CCR één van die bands zou worden waarvan ik alle studio albums zou verzamelen, omdat ik besefte dat ze me nooit zouden teleurstellen. Nu heb ik alle 7 de studio albums die in een korte periode van 5 jaar verschenen zijn.
Maar welke van die liedjes ken jij dan misschien ook? Of als je ze niet kent wil je ze misschien wel ontdekken? Elk van de liedjes is gelinkt naar Youtube, dus je kan ze altijd even beluisteren als je daar zin in hebt. Graag gedaan! Ik ben er zeker van dat je Bad Moon Rising (Green River) of Who’ll Stop the Rain (Cosmo’s Factory) of Lookin’ Out My Back Door (Cosmo’s Factory) kent. Die laatste doet me altijd denken aan de filmklassieker “The Big Lebowski“, waarin dit nummer ook voorkwam. Er zijn er nog zoveel meer die je mogelijk wel kent, zoals Suzie Q (Creedence Clearwater Revival), Down on The Corner (Willy and The Poor Boys) of I Put a Spell on You (Creedence Clearwater Revival).
Als je je zou afvragen waarom CCR deel uitmaakt van het collectieve geheugen voor vele generaties in België, dat heeft veel te maken met de traditie van jaarlijkse kermissen in dorpen en steden. De kinderen genieten van de attracties en spelletjes op de kermis, en de ouders en de rest van het dorp gaan uit in de lokale cafés. Daar spelen dan vaak bands live, en raad maar eens? Bijna allemaal coveren ze (onder meer) Creedence! Sommigen beter dan anderen, maar weinigen die het origineel echt goed weten te benaderen. De Creedence sound is zo uniek omwille van John Fogerty’s stem, vergelijkbaar met andere bands zoals Lemmy voor Motörhead, Ozzy voor Sabbath of Garcia voor Kyuss om er maar enkele te noemen.
Ik zou niet echt kunnen zeggen welk van deze 7 ik het beste vind, aangezien ze allemaal goede nummers bevatten, maar eentje die wat vaker speelt dan de rest is Willy and The Poor Boys. Als ik eerder aangaf dat ik CCR als zeer opbeurend te beschouwen is dat zeer zeker waar voor deze plaat. Het begint met Down On The Corner en eindigt op kant A met Feelin’ Blue. De B kant bevat ook een aantal pareltjes, waaronder mijn persoonlijke favoriet van deze plaat The Midnight Special.
Dat zal het zijn voor vandaag! De hoofdboodschap is dat als je nog niet vaak naar Creedence Clearwater Revival geluisterd hebt, het daar verdorie wel tijd voor is! Ik wil tot slot nog één suggestie maken voor een iets minder bekend liedje dat ik echt heel, heel goed vind, namelijk Someday Never Comes (Mardi Gras).
Geniet van het luisteren en kom zeker nog eens langs voor meer leuke muziek in de toekomst!