Het was alweer een tijdje geleden sinds ik nog eens wat rond muziek geschreven heb in deze blog, maar vandaag wou ik graag een stukje schrijven over mijn favoriete band aller tijden, Motörhead. Meer specifiek wou ik wat vertellen over hun laatste album, getiteld “Bad Magic“. Dit album kwam al uit op 28 Augustus 2015, dus mijn review is wat aan de late kant. Dit was de band hun 22ste studioalbum, en het duurde niet lang om te beseffen dat dit min of meer het muzikael testament van Lemmy zou worden. Het is vol energie en vechtlust, maar tegelijkertijd zien we Lemmy melancholisch terugkijken op zijn leven…
Ondanks het feit dat ik dit album al een eeuwigheid op CD had liggen en het ontelbare keren beluisterd heb in de auto, heb ik deze vinylversie niet vaak gespeeld. Je kan zien dat ik een mooie limited edition “picture disk” gekocht heb, gedrukt op 2000 exemplaren, die jammer genoeg een zeer ontgoochelende klank heeft. Het doet echter niets af aan de briliantheid van het album zelf. Ik ben er vrij zeker van dat ik in de niet zo verre toekomst deze plaat zal inkaderen en ophangen, van zodra ik een betere release op vinyl in de kast heb staan. Zij die me een beetje kennen zullen niet verbaasd zijn over hoe gek ik ben van Motörhead, omwille van hun luide natuur, hun compleloze attitude: “We are Motörhead, and we play Rock ’n Roll!” Wat me blijft fascineren is hoe over 40 jaren Motörhead er steeds in geslaagd is om interessant werk te blijven maken en op tour nog steeds massieve live shows af te leveren. Uiteraard zijn er wel meer band die zulke leeftijd bereiken, maar degenen die gedurende de hele weg relevant kunnen blijven zijn dunner gezaaid. Uiteraard moet u me niet op mijn woord geloven, luistert u vooral zelf op het medium van u keuze en oordeel zelf!
Tijd om naar de muziek over te gaan dan? Zoals ik reeds eerder zei, het album zit vol van energie en start met Victory or die, wat eerder gezongen lijkt als Victory or Death, maar dat is misschien gewoon een gelukkig toeval? Ook het tweede nummer Thunder and Lightning, borduurt verder op hetzelfde thema, waar Lemmy het heeft over de geneugten van in een band zitten: Get what you want, do what you can, you’ll get more pussy, when you’re in a band! Daarna checken we in bij The firestorm hotel, een typisch verhaal van on the road, waar het niet steeds glorieus is, dat motel uit de film weet je wel? “Chaos rules in the empty pools of the firestorm hotel!” Ik ga niet alle songs 1 voor 1 vermelden, maar er zijn nog wel een paar melancholische nummers waar ik even bij wil stilstaan. In “Till the end…” denkt Lemmy na over het leven in een song die eigenlijk niet anders dan als balad omschreven kan worden. Daarna volgt weer een steviger intermezzo met “Tell me who to kill” en “Chocking on your screams“, alvorens het enige nummer volgt dat ooit live werd gespeeld van dit album, “When The Sky Comes Looking for you“. Ondanks het feit dat het laatste nummer ook eerder een balad is, zou ik het toch categoriseren als “going out with a bang”, want Motörhead zet een sterke cover neer van de Rolling Stones klassieker “Sympathy for the Devil“.
Vrijwel meteen na enkelee luisterbeurten van dit album besefte ik dat ik zeker moest zorgen dat ik Motörhead op deze tour zou zien spelen, want het zou wel eens de laaste kunnen worden. Jammer genoeg waren er niet meteen shows in de buurt gepland hier, dus ik moest een stukje reizen. Ik zag dat ze op 1 December zouden optreden in Scandinavium, in Goteborg. Gezien ik een half jaar eerder vertrokken was terug naar Belgie heb ik meteen mijn voormalige baas van The Gothenburg Crew gebeld en gevraagd of ik kon komen werken voor Motörhead. Zoals vaak kon ik de load out meewerken, en kreeg ik Motörhead nog een laatste keer te zien. Het bleek een goede keuze, want een aantal shows in de dagen voor het optreden in Zweden werden afgezegd om de show in Mickey D’s thuistad te kunnen doen. Naast Lemmy die mijn whiskey collectie bewaakt zie je ook een 20-tal setlists, een gebruikte drumstick van Mickey D, een backstage pas en een plectrum met de tekst “We are the Local Road Crew”. Een leuke geste van de band!
Misscien vraagt u zich af waarom dit ook in de Burnout blues sectie gepost werd? Misschien omdat muziek me vaak helpt om een ander perspectief op dingen te krijgen, het kan je helpen om over sommige dingen na te denken. Dit album is voor mij in moeilijke dagen vaak nuttig geweest, en zo kan ik er nog wel een aantal vermelden waarover ik hier in de toekomst misschien nog zal posten. We hadden overigens afgelopen week onze eerste editie van onze Platenbeurs in het Rock cafe afgelopen week, van waar ik ook weer een hoop leuke platen meegebracht heb. Misschien daarover later meer! Het waren weer even wat lastige weken de afgelopen tijd, maar nu ben ik weer volop aan het genieten van die gigantische stapel vers vinyl dat hier klaarligt om te testen!
